پسوریازیس

پسوریازیس به فرانسوی: Psoriasis)، سورایسس (به انگلیسی: Psoriasis)، صدفک یا داءالصدف بیماری پوستی مزمن اتو ایمیون است. این بیماری هنگامی رخ می‌دهد که دستگاه ایمنی بدن سیگنال‌های اشتباهی می‌فرستد. این سیگنال‌ها باعث افزایش سرعت چرخه رشد سلول‌های پوست می‌شود؛ یعنی افزایش بیش از حد سلول‌های پوستی از میزان ریختن آن‌ها. قابل توجه است که پسوریازیس واگیردار نیست.

پسوریازیس چیست؟

پسوریازیس یک بیماری خود ایمنی مزمن است که باعث ایجاد سریع سلول های پوست می شود. این ساختار سلول ها موجب پوسته پوسته شدن سطح پوست می شود.
التهاب و قرمزی در اطراف پوسته ها بسیار معمول است. پوسته های پسوریازیس معمولی، نقره ای سفید می باشد و نقاط ضخیم و قرمز به تدریج افزایش می یابد. گاهی اوقات این تکه ها از بین می روند و خونریزی می کنند.
پسوریازیس نتیجه یک فرآیند تولید پوست است. به طور معمول، سلول های پوستی در عمیق رشد می کنند و به آرامی به سطح می رسند. در نهایت، آنها می ریزند. چرخه عمر یک سلول پوست یک ماه است.
در افراد مبتلا به پسوریازیس، این فرآیند تولید ممکن است فقط چند روز رخ دهد. از این رو، سلول های پوست زمانی برای ریزش ندارند. این تولید بیش از حد سریع منجر به ایجاد سلول های پوست می شود.
پوسته ها معمولا بر روی مفاصل، مانند آرنج و زانو، رشد می کنند. آنها ممکن است در هر جایی از بدن باشند، از جمله:
- دست ها
- پا ها
- گردن
- پوست سر
- صورت
از انواع پسوریازیس کمتر ناخن ها، دهان و ناحیه اطراف تناسلی را تحت تاثیر قرار می دهند.
طبق مطالعات آکادمی پوست آمریکا (AAD)، حدود 7.5 میلیون آمریکایی پسوریازیس دارند. این معمولا با بیماری های دیگر مرتبط است، از جمله:

- دیابت نوع 2

- بیماری روده التهابی

- بیماری قلبی

آرتریت پسوریاتیک : (Psoriatic arthritis) یا ورم ‌مفاصل پسوریاتیک یا آرتروپاتی پسوریاتیک التهاب مفاصل در ارتباط با بیماری پوستی و ناخنی پسوریازیس می‌باشد.
انواع مختلف پسوریازیس چیست؟

پسور یازیس پلاکی

پسوریازیس پلاک رایج ترین نوع پسوریازیس است. AAD برآورد می کند که حدود 80 درصد افراد مبتلا به این بیماری پسوریازیس پلاک دارند. این باعث می شود تکه های قرمز کل پوست را پوشش دهند. این لکه ها اغلب با پوسته های سفید نقره ای پوشیده شده اند. این پلاک ها معمولا بر روی آرنج، زانو و پوست سر یافت می شوند.

پسوریازیس خالدار

پسوریازیس خالدار در دوران کودکی شایع است. این نوع پسوریازیس باعث ایجاد لکه های صورتی کوچک می شود. شایع ترین مکان ها برای پسوریازیس خالدار عبارتند از تنه، بازو و پاها. این لکه ها به ندرت ضخیم می باشند یا مانند پسوریازیس پلاکی ظاهر می شوند.

پسوریازیس پوسچلار (چرک دانه ای)

پسوریازیس پوسچلار در بزرگسالان شایع تر است. این موجب ایجاد لکه های سفیدی، نیمه خالی است و مناطق وسیعی از پوست قرمز و متورم می شود. پسوریازیس پوسچلار معمولا در ناحیه های کوچکتر بدن مثل دست یا پا قرار میگیرد اما می تواند گسترش یابد.

پسوریازیس معکوس

پسوریازیس معکوس منجرب به ایجاد نواحی قرمز، براق و متورم بر روی پوست می شود. تکه های پسوریازیس معکوس زیر شکم یا سینه، در کشاله ران، و یا در اطراف ناحیه تناسلی ایجاد می شود (رشد می یابد).

پسوریازیس اریتودرمیک

پسوریازیس اریتودرمیک یک نوع بسیار شدید و بسیار نادر از پسوریازیس است. این فرم اغلب قسمتهای بزرگی از بدن را یکباره پوشش میدهد. پوست تقریبا به نظر می رسد دچار آفتاب سوختگی شده است. پوسته ها اغلب بصورت بخش ها یا ورق های بزرگ می باشند. برای فرد مبتلا به این نوع پسوریازیس، تب بالا یا به شدت بیمار شدن غیر شایع نیست. این نوع می تواند تهدید کننده زندگی باشد، بنابراین افراد باید بلافاصله به پزشک مراجعه کنند.
چه علائم و نشانه هایی دارد؟
علائم پسوریازیس از فرد به فرد متفاوت است و بستگی به نوع پسوریازیس دارد. مناطق پسوریازیس می تواند به اندازه چند پوسته روی پوست سر یا آرنج باشد یا اکثریت بدن را پوشش دهند.
شایعترین علائم پسوریازیس پلاکی عبارتند از:

 - ایجاد نواحی قرمز متورم و بر آمده

 - پلاک ها یا نواحی با پوسته های سفید نقره ای

 - پوست خشک که ممکن است ترک بخورد و خونریزی کند

 - درد در اطراف تکه ها

 - خارش و سوزش در اطراف تکه ها

 - نازک شدن ناخن

 - دردناک و متورم شدن مفاصل

همه افراد تمام این علائم را تجربه نخواهند کرد. برخی از افراد علائم کاملا متفاوت را تجربه می کنند، در صورتی که آنها مبتلا به نوع کمتر رایج پسوریازیس باشند.
اکثر افراد مبتلا به پسوریازیس دوره ای از علائم را تجربه میکنند. این وضعیت ممکن است علائم شدید را برای چند روز یا چند هفته ایجاد کند، و سپس علائم ممکن است از بین برود و تقریبا غیر قابل تشخیص باشد. سپس، در  طی چند هفته اگر پسوریازیس بدتر شود، علائم ممکن است دوباره شروع شود. گاهی اوقات علائم پسوریازیس به طور کامل ناپدید می شوند.
وقتی نشانه های فعال بیماری را تجربه نکنید، ممکن است در "Remission"، دوره بهبود بیماری باشید. به این معنی نیست که پسوریازیس نخواهد آمد، اما در حال حاضر شما بدون علائم است.
آیا پسوریازیس واگیردار است؟
پسوریازیس مسری نیست شما نمیتوانید وضعیت پوستی را از یک نفر به دیگری منتقل کنید. دست زدن به یک ضایعه پسوریازیس نیز سبب ایجاد این بیماری در شما نمی شود.
چه چیز باعت پسوریازیس می شود؟
برای پزشکان مشخص نیست که چه چیزی منجرب ایجاد پسوریازیس می شود. با این حال، به لطف چند دهه تحقیق، آنها یک ایده کلی از دو عامل کلیدی: ژنتیک و سیستم ایمنی دارند.

سیستم ایمنی

پسوریازیس یک بیماری خود ایمنی است. بیماری خود ایمنی نتیجه حمله بدن به خود است. در مورد پسوریازیس، گلبول های سفید خون که به عنوان سلول های T  شناخته می شود به اشتباه به سلول های پوست حمله می کنند.

در بدن معمولی، گلبول های سفید خون برای حمله و نابود کردن باکتری های مهاجم و مبارزه با عفونت ها مستقر می شوند. این حمله اشتباه موجب می شود فرآیند تولید سلول های پوست به overdrive برسد. تولید سلول های پوستی باعث رشد سریع سلول های پوستی جدید می شود. آنها به سطح پوست، جایی که انباشته می شوند، فشرده می شوند.
در نتیجه پلاک هایی با پسوریازیس مرتبط هستند، ایجاد می شود. حملات بر روی سلول های پوست همچنین باعث ایجاد مناطق قرمز و متورم بر روی پوست می شود.

ژنتیک

بعضی افراد ژن هایی را به ارث می برند که موجب افزایش احتمال ابتلا به پسوریازیس می شوند. اگر شما یک عضو نزدیک خانواده تان بیماری پوست دارد، خطر ابتلا به پسوریازیس بالاتر است. با این حال، درصد افرادی که پسوریازیس و استعداد ژنتیکی دارند، کم است. با توجه به بنیاد ملی پسوریازیس تقریبا 2 تا 3 درصد از افراد مبتلا به این ژن، به این بیماری مبتلا می شوند.

تشخیص پسوریازیس

دو آزمایش برای تشخیص بیماری ضروری است

معاینه جسمانی

اکثر پزشکان قادرند علائم را بدین طریق تشخیص دهند.

بافت برداری

اگر علائم نامشخص باشد و یا اگر پزشک شما در تشخیص خود مردد باشد، ممکن است نمونه کوچکی از پوست را بگیرند. این به عنوان بافت برداری شناخته شده است.
پوست به یک آزمایشگاه فرستاده می شود که در زیر میکروسکوپ بررسی می شود. معاینه می تواند نوع پسوریازیس را تشخیص دهد. همچنین می تواند اختلالات یا عفونت های احتمالی را رد کند.
اکثر نمونه های بافت برداری معمولا در دفتر دکتر شما انجام می شود. پزشک شما به احتمال زیاد تزریق داروهای موضعی را تزریق می کند تا از درد بافت برداری بکاهد. آنها سپس بیوپسی را به یک آزمایشگاه برای تجزیه و تحلیل ارسال می کنند. 
تحریک کننده ها پسوریازیس: استرس، الکل و موارد دیگر
"تحریک کننده های خارجی" ممکن است منجرب ایجاد پسوریازیس شوند. این عوامل برای همه یکسان نیست. آنها ممکن است در طول زمان برای شما تغییر کند.
شایع ترین عوامل ایجاد کننده پسوریازیس عبارتند از:

استرس

استرس های غیرمعمول ممکن است باعث بروز خارش شود. اگر یاد بگیرید که استرس خود را کاهش داده و مدیریت کنید، می توانید از چنین بیماری هایی جلوگیری کنید.

الکل

مصرف الکل های سنگین می تواند باعث بروز خارش پسوریازیس شود. اگر بیش از حد از الکل استفاده کنید، شیوع پسوریازیس ممکن است بیشتر شود. کاهش مصرف الکل برای موارد غیر پوستی نیز مفید می باشد. اگر شما به کمک نیاز دارید، پزشک شما می تواند به شما کمک کند تا برنامه ای برای ترک نوشیدن الکل داشته باشید.

صدمه

حادثه، برش یا خراشیدگی ممکن است باعث بروز خارش شود. تزریق ها، واکسن ها و آفتاب سوختگی ها همچنین می تواند منجرب به این بیماری شود.

داروها

بعضی از داروها باعث ایجاد پسوریازیس می شوند. این داروها عبارتند از:

-لیتیم

-داروهای ضد مالاریا

-داروهای برای فشار خون بالا

-عفونت

پسوریازیس، در اثر حمله اشتباهی سیستم ایمنی بدن به سلول های پوست سالم ایجاد می شود. اگر شما مریض یا در معرض عفونت هستید، سیستم ایمنی بدن شما به سمت overdrive برای مبارزه با عفونت می رود. این ممکن است شروع پسوریازیس دیگری باشد. گلودرد استرپتوکوک یک تحریک کننده رایج است.

درمان پسوریازیس

پسوریازیس هیچ درمانی ندارد. درمان به منظور کاهش التهاب و پوسته ها، کاهش رشد سلول های پوست و حذف پلاک ها است. درمان پسوریازیس به سه دسته تقسیم می شود:

درمان موضعی

کرم ها و پماد هایی که به طور مستقیم به پوست اعمال می شوند می توانند برای کاهش پسوریازیس خفیف تا متوسط مفید باشند.

درمان های پسوریازیس موضعی عبارتند از:

کورتیکواستروئیدهای موضعی
رتینوئیدهای موضعی
آنترالین
ویتامین D آنالوگ (vitamin D analogues)
اسید سالیسیلیک
مرطوب کننده
داروهای سیستمیک
افراد مبتلا به پسوریازیس متوسط تا شدید و کسانی که به سایر انواع درمان پاسخ نداده اند ممکن است نیاز به مصرف داروهای خوراکی یا تزریقی داشته باشند. بسیاری از این داروها عوارض جانبی شدید دارند. پزشکان معمولا آنها را برای مدت کوتاهی تجویز می کنند.
این داروها عبارتند از:
متوترکسات
سیکلوسپورین (سندیمون)
بیولوژیک
رتینوئید ها
نور درمانی
درمان این پسوریازیس با استفاده  از نور ماوراء بنفش (UV) یا نور طبیعی است. نور خورشید گلبولهای سفید خون را که به سلول های پوست سالم حمله می کنند، می کشد و باعث رشد سریع سلول می شود. هر دو نور UVA و UVB ممکن است در کاهش علائم پسوریازیس خفیف تا متوسط مفید باشند.

اکثر افراد مبتلا به پسوریازیس متوسط تا شدید از ترکیبی از درمان ها بهره مند خواهند شد. در این نوع درمان بیشتر از یک نوع درمان برای کاهش علائم استفاده می شود. بعضی از افراد ممکن است از همان درمان برای تمام عمر خود استفاده کنند. دیگران ممکن است نیاز به تغییر گاه به گاه درمان داشته باشند، اگر واکنش پوست آنها نسیت به آنچه که استفاده می کنند، متوقف شود.
دارو برای پسوریازیس
اگر پسوریازیس متوسط یا شدید داشته باشد - یا اگر پسوریازیس شما به درمان های دیگر پاسخ ندهد، پزشک شما ممکن است یک داروی خوراکی یا تزریقی را تجویز کند.

شایعترین داروهای خوراکی و تزریقی که برای درمان پسوریازیس استفاده می شوند عبارتند از:

بیولوژیک
این کلاس داروها سیستم ایمنی بدن را تغییر می دهد و مانع از تعامل بین سیستم ایمنی بدن و مسیرهای التهابی می شود. این داروها تزریقی یا تزریق داخل وریدی (IV) می باشد.

رتینوئید ها
Retinoids باعث کاهش تولید سلول های پوست می شود. هنگامی که استفاده از آنها را متوقف کنید، علائم پسوریازیس به احتمال زیاد باز می گردد. عوارض جانبی شامل ریزش مو و التهاب لب است. افرادی که باردار هستند یا ممکن است در سه سال آینده باردار شوند، نباید از رتینوئیدها بخاطر خطر نقایص احتمالی زایمان استفاده کنند.
سیکلوسپورین
سیکلوسپورین (سندیمون) از واکنش سیستم ایمنی جلوگیری می کند. این می تواند علائم پسوریازیس را کاهش دهد. همچنین به این معنی است که یک سیستم ایمنی ضعیف دارید، بنابراین ممکن است به راحتی بیمار شوید. عوارض جانبی شامل مشکلات کلیوی و فشار خون بالا است.

متوترکسات
متوترکسات مانند سیکلوسپورین، سیستم ایمنی را مهار می کند. ممکن است عوارض جانبی کمتری در هنگام مصرف در دوزهای پایین ایجاد شود. این می تواند در دراز مدت باعث عوارض جانبی جدی شود. عوارض جانبی جدی شامل آسیب کبدی و کاهش تولید گلبول های قرمز و سفید می باشد.

توصیه های رژیم غذایی برای افراد مبتلا به پسوریازیس
غذا نمی تواند موجب درمان پسوریازیس درمان شود، اما غذای خوب خوردن ممکن است علائم شما را کاهش دهد. این پنج تغییر شیوه زندگی ممکن است به کاهش علائم پسوریازیس و کاهش زخم ها کمک کند.
از دست دادن وزن
اگر اضافه وزن دارید، ممکن است کاهش وزن، شدت بیماری را کاهش دهد. از دست دادن وزن نیز ممکن است موثرتر باشد. معلوم نیست چقدر وزن با پسوریازیس تعامل دارد، بنابراین حتی اگر علائم شما بدون تغییر باقی بماند، کاهش وزن برای سلامتی شما هم خوب است.
خوردن یک رژیم غذایی برای قلب سالم
چربی های اشباع شده را کاهش دهید. این چربی ها در محصولات حیوانی مانند گوشت و لبنیات یافت می شوند. مصرف خود را برای پروتئین های که حاوی اسیدهای چرب امگا 3 مانند سالمون، ساردین و میگو است، افزایش دهید. منابع گیاهی امگا 3 عبارتند از گردو، تخم کتان و سویا.
اجتناب از خوردن غذا
پسوریازیس باعث التهاب می شود. برخی از غذاها نیز باعث التهاب می شوند. اجتناب از این غذاها ممکن است علائم را بهبود بخشد. این غذاها عبارتند از:
گوشت قرمز
شکر تصفیه شده
غذاهای فراوری شده
محصولات لبنی
نوشیدن الکل کمتر
مصرف الکل می تواند خطر ابتلا به پسوریازیس را افزایش دهد. برش را بردارید یا بگذارید.

مصرف ویتامین ها
بعضی از پزشکان رژیم غذایی غنی از ویتامین را به  مصرف قرص ویتامین ترجیح می دهند. با این حال، حتی در کنار مصرف سالمترین مواد غذایی ممکن است نیاز به دریافت مواد مغذی مناسب داشته باشد. از پزشک خود بپرسید که می بایستی چه مکمل هایی را مصرف کنید.

استرس
استرس یک عامل معتبر برای پسوریازیس است. یادگیری برای مدیریت و مقابله با استرس ممکن است به شما کمک کند که از تشدید زودرس جلوگیری کنید و علائم را کاهش دهید. برای کاهش استرس خود، موارد زیر را امتحان کنید:
مدیتیشن
نفس کشیدن
یوگا
سلامت احساسی
افراد مبتلا به پسوریازیس احتمال بیشتری دارند که دچار افسردگی شوند و اعتماد به نفس خود را از دست بدهند. صحبت کردن با اعضای خانواده در مورد اینکه چگونه پسوریازیس بر شما تاثیر می گذارد ممکن است دشوار باشد. 
همه این مسائل عاطفی وجود دارد. مهم است که یک منبع برای رسیدگی به آنها پیدا کنید. این ممکن است شامل گفتگو با یک روانپزشک یا پیوستن به یک گروه شامل افراد مبتلا به پسوریازیس باشد.
پسوریازیس و آرتروز
کالج آمریکایی روماتولوژی (ACR) تخمین می زند که 15 درصد افراد مبتلا به پسوریازیس، مبتلا به آرتریت پسوریازیس خواهند شد. این نوع آرتروز موجب تورم، درد و التهاب در مفاصل آسیب دیده می شود. این معمولا با آرتریت روماتوئید یا نقرس اشتباه می شود. وجود لکه های قرمز رنگ و تورم بر روی پوست همراه  با پلاک معمولا این نوع از آرتروز را از دیگر آرتروز ها متمایز می کند.

آرتریت پسوریاتیک یک بیماری مزمن است. مثل پسوریازیس، علائم آرتریت پسوریازیک ممکن است برود و بیاید. 

این وضعیت معمولا مفاصل انگشتان یا انگشتان پا را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین ممکن است پشت، مچ دست، زانو یا مچ پای شما نیز آسیب ببیند.

بیشتر افراد مبتلا به آرتریت پسوریاتیک، پسوریازیس دارند. درمان آرتریت پسوریاتیک ممکن است با موفقیت باعث کاهش علائم، از بین بردن درد و بهبود حرکت مفصل شود. همانطور که در پسوریازیس، از دست دادن وزن، حفظ یک رژیم غذایی سالم و اجتناب از عوامل تحریک کننده، باعث کاهش آرتروز پسوریاتیک نیز می شود. یک برنامه تشخیص و درمان اولیه می تواند احتمال عوارض شدید، از جمله آسیب های مفصلی را کاهش دهد.
آمار پسوریازیس
به گفته AAD، حدود 7،5 میلیون نفر در ایالات متحده پسوریازیس دارند.

پسوریازیس ممکن است در هر سنی شروع شود، اما بیشتر در بزرگسالی رخ می دهد. متوسط سن شروع بین 15 تا 35 سال است. طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی (WHO)، برخی مطالعات تخمین می زنند حدود 75 درصد موارد پسوریازیس قبل از سن 46 سالگی تشخیص داده می شوند. دوره تشخیصی دوم می تواند در اواخر دهه 50 و اوایل دهه 60 رخ دهد.

با توجه به WHO، مردان و زنان به طور یکسان تحت تاثیر قرار می گیرند. 

داشتن یک عضو خانواده با این وضعیت خطر ابتلا به پسوریازیس را افزایش می دهد. با این حال، بسیاری از افراد با این وضعیت هیچ سابقه خانوادگی ندارند. 

با توجه به ACR، حدود 15 درصد از افراد مبتلا به پسوریازیس، به آرتریت پسوریاتیک مبتلا می شوند. علاوه بر این، افراد مبتلا به پسوریازیس احتمال بیشتری برای ایجاد شرایطی مانند:

دیابت نوع 2
بیماری کلیوی
بیماری قلبی
فشار خون بالا